Meer doen dan denken.

En nu weet ik het zeker. Bijna. Ik ga een politieke partij oprichten. Uiteindelijk was het een bedrag van €3,95 wat de doorslag gaf. Maar daarover later meer.
Sinds ik bijna twee weken geleden een blog postte en daar echt duizenden reacties op kreeg, loop ik al een beetje met dit idee te spelen. 
Die politieke partij moet er gewoon komen. De naam heb ik al: DOEN! 
Eerst een vereniging oprichten. Notariële akte laten opmaken. Inschrijven bij de Kamer van Koophandel. De naam registreren bij de Kiesraad. En voilà, we kunnen van start als politieke partij. De speerpunten worden: onderwijs en gezondheidszorg.
Nadat we eind vorig millennium de hele wereld overhoop gehaald hebben door klantgericht te gaan werken, zijn we deze twee belangrijke pijlers van onze beschaving vergeten. 

Het onderwijs wordt nog steeds door anderen vormgegeven dan de directbetrokkenen. 

In de top van de zorg is echt niet doorgedrongen dat het uiteindelijk om de zorgvrager draait. Elke leerling, cliënt, verpleegkundige, ouder en leraar snapt dit. En daarom denk ik: DOEN!

Zo maar een paar uitkomsten van wat onderzoek op het gebied van onderwijs:

- Werkdruk wordt als te hoog ervaren.

- Meer burnout-klachten dan elders.

- Grotere klassen dan meeste andere Europese landen.
- Leerkrachten geven meer uur les dan in veel omringende landen.

- Met geld is niet alles op te lossen.

- Cultuur van 'alles meten' geeft geen verbetering.

- Na de invoering van passend onderwijs zijn we hier op gaan bezuinigen.

En dan de zorg:

Tja, waar zal ik beginnen? Met verontwaardiging las ik vanmorgen wat over de 'graaicultuur'. Nee, niet zo'n mooi woord. Maar we hebben met ons allen afgesproken dat bestuurders in de (semi)publieke sector niet meer mogen verdienen dan een ministerssalaris van een kleine € 200.000,- 

En vanaf volgend jaar wordt daar ook op gecontroleerd en eventueel gesanctioneerd. Wat blijkt er nu?

Het gros van de bestuurders gaat nog even maximaal cashen voordat de regel helemaal niet meer overtreden kan worden.

Ik zie het al voor me: We hebben jaren gewacht op een nieuw verkeerslicht. Gewoon om de buurt veiliger te maken. Verkeerslicht arriveert. Alles doet het. Voelt een stuk beter. Dan komt er bericht dat er met ingang van volgend jaar een camera bij komt hangen. En gaan wij nu het resterende half jaar als een stel malloten door rood rijden? Zo van 'het kan nog'? Dacht het niet.

Ondertussen zie ik om mij heen hardwerkende verpleegkundigen die uren in moeten leveren, vakantiedagen zelfs. Ik snap het gewoon niet.

Dan de zorgverzekeringen (het verhaal van de € 3,95):

Sta ik net bij de apotheek. In het ziekenhuis. Het recept is door de afdeling chirurgie afgegeven. Een aardige dame laat me de middelen zien en geeft wat uitleg.

Aan het eind zegt ze: 'De maagbeschermers, die u nodig heeft bij het gebruik van de pijnmedicatie, moet u zelf betalen. Deze worden niet vergoed.'

Terwijl ik € 3,95 afreken, vraag ik waarom ze eigenlijk niet vergoed worden. Ze lacht wat schaapachtig en zegt: 'Tja, dat vinden wij ook heel raar maar de verzekering wil dit alleen vergoeden als je ze minimaal zes maanden achtereen aantoonbaar gebruikt.'

Deze keer was de medicatie niet voor mijzelf. Maar mijn ervaring met dit soort middelen is dat het niet echt handig is om deze zes maanden te slikken.  De apotheker deelt deze mening maar geeft aan zelf machteloos te staan tegen dit soort regelingen van verzekeringsmaatschappijen.

En nee, het lukt niet om gelijk met alle oplossingen te komen. Die zijn ook niet allemaal kant en klaar voor handen.  Maar er zijn al best heel veel zaken die met gezond en nuchter verstand op te lossen zijn. Daarover in een volgend blog meer. 
Voor nu de focus op doen. Echt doen. Begrijp me goed: Ik ben niet tegen denken.  Menigeen die eerst deed, voordat hij dacht, kreeg daar spijt van.
Toch denk ik dat we teveel denken. Laat de uitvoering vooral aan de doeners over. En denk daar niet teveel over. Daarom een nieuwe politiek partij. Die zich sterk maakt voor de doeners. Ik zeg: DOEN!